Non-lineaire online leereenheden ontwikkelen?
Connie Malamed breekt in Ideas For Designing Nonlinear eLearning een lans voor het ontwikkelen van online leereenheden met een non-lineaire structuur. Zij schetst onder meer acht benaderingen voor non-lineaire online leereenheden.
Online leereenheden zijn nog steeds één van de meest gebruikte vormen van e-learning (naast live online leren, simulaties/serious games/virtuele werelden, online informatie zoeken en vragen stellen, en leren in communities en netwerken). Online leereenheden kunnen variëren van microlearning tot online cursussen met een forse ‘studiebelasting’.
Connie Malamed gaat in haar bijdrage in op lineaire en non-lineaire ontwerpen van online leereenheden, die zij helaas met ‘eLearning’ identificeert. Volgens haar zijn online leereenheden traditioneel lineair, waarbij lerenden leeractiviteiten en bronnen in een vooraf bepaalde volgorde doorlopen. Dit is bijvoorbeeld vooral zinvol voor beginners (met een beperkt zelfregulerend vermogen), of als basisvaardigheden opgebouwd moeten worden. Deze aanpak kan echter beperkend zijn omdat het geen rekening houdt met de expertise of voorkeuren van de lerenden, of diens behoefte zelf controle te hebben over het leren.
Non-lineaire online leereenheden daarentegen, bieden lerenden de vrijheid om hun eigen leerpad te kiezen. Dit kan vooral gunstig zijn voor lerenden die hun eigen leren goed kunnen reguleren en voor degenen met voorkennis over het onderwerp. Lerenden met voorkennis leren effectiever met behulp van een non-linaire structuur. Zij stelt mede op basis van recent onderzoek dat adaptieve online leeromgevingen non-lineaire ontwerpen van online leereenheden kunnen faciliteren, en tegelijkertijd effectief zijn voor lerenden met weinig voorkennis.
Malamed beschrijft summier acht benaderingen voor non-linaire ontwerpen van online leereenheden. Bijvoorbeeld het gebruik van pop-ups voor definities en achtergrondinformatie (1), en het toevoegen van optionele, geavanceerde inhoud (2). Advanced organizers blijken effectiever in een non-lineaire omgeving dan in een lineaire, omdat deze bepaalde lerenden de nodige structuur boden, terwijl navigatiehulpmiddelen lerenden helpen informatie te structureren en keuzestress te verminderen (3). Een hybride aanpak, waarbij sommige inhoud lineair en andere parallel wordt gepresenteerd, kan volgens haar ook effectief zij (4).
Voor volledig parallelle inhoud adviseert Malamed om deze rond een gemeenschappelijke inleiding te organiseren, zodat de volgorde van het doorlopen van de inhoud niet uitmaakt (5). Ook het creëren van scenario’s met ‘vertakkingen’ kan goed werken (6). Een dergelijk ontwerp is wel complex. De zevende benadering is dan adaptief leren, waarbij de leeromgeving zich aanpast aan het niveau van de deelnemer, terwijl game-based leeromgevingen ook non-lineair leren mogelijk maakt (8).
Mijn opmerkingen
Ik ben blij dat Connie Malamed er niet voor pleit om af te stappen van het lineair ontwerpen van online leereenheden. Een grote groep lerenden -de meesten?- hebben daar namelijk baat bij omdat zij moeite hebben om hun eigen leren te reguleren (om wat voor reden dan ook). Zij hebben behoefte aan structuur die een lineair ontwerp vaak biedt. Ook pleit zij niet voor het presenteren van twee ontwerpen: lineair en non-lineair. Dit zou wel erg veel vragen van een ontwerper. Verder valt me op dat met name de eerste drie benaderingen, die zij beschrijft, al veel worden toegepast. Ik vind dit eerlijk gezegd ook geen voorbeelden van non-lineaire ontwerpen. Het valt me verder op dat Connie Malamed niet ingaat op de potentie van AI om adaptief leren mogelijk te maken. Veel adaptieve platforms gaan nog uit van ‘als-dan’-scenario’s: als een lerende onderdeel A met succes heeft afgerond, dan kan de lerende naar C (en hoeft de lerende niet eerst ook B te doen). Dankzij AI ben je veel beter in staat om rekening te houden met het profiel van een lerende en het leergedrag.