LEARNTEC 2018: Jane Massy, de hololens en 3D-printen
The keynote was woensdag 31 januari in handen van Jane Massy met een sterk verhaal over evaluatie voor technologie ondersteund onderwijs. Nog steeds een onbevlekt terrein, hoewel learning analytics dit lijkt te gaan verstoren.
Jane Massy: Better Evaluation for Technology Enhanced Education
International M7E Training & Development consultant
Het werkveld Jane Massy - International M7E Training & Development consultant - is Performance and Impact of Human Capital Approaches, waar ze zich vooral bezighoudt met het bepalen van de impact die acties zouden moeten hebben en hoe je daar kunt komen. Dat geldt dus ook voor het gebruik van leertechnologie. De voordelen van technologie kunnen zijn dat leren beter toegankelijk wordt, meer flexibiliteit in tijd en ruimte, verbetering van de leeropbrengsten, grotere efficiency door betere mogelijkheden voor monitoring en rapportage, verbeterde administratie. Dit kan allemaal worden gemeten en uitgedrukt in heuse getallen. Maar dat gebeurt te weinig, waardoor de waarde van technologiegebruik minder duidelijk en minder aangetoond kan worden. Daar kan heel wat worden verbeterd.
Kern is dat je vooral moet kijken naar de effecten van activiteiten. Wat gebeurt er als je iets op een andere manier gaat doen en wat is het effect op de omgeving? Technologie helpt om onderwijs beter te maken en intussen kunnen we van alles meten. Waar het om gaat is om te zien of er iets bereikt wordt en kan worden aangetoond dat het een verschil maakt.
Dit refereert aan de klaagzang van onderwijs- en opleidingsmensen dat ze niet gehoord worden door het management. Opleiden is een deel van de kostenstructuur van de organisatie, dus zul je duidelijk moeten maken welke bijdrage je levert en laten zien dat jouw werk een verschil maakt. Dat kan door aan te geven dat de efficiency is verbeterd, de kwaliteit omhoog gegaan, er minder fouten worden gemaakt, de deelnemers meer tevreden zijn, er meer en betere studenten komen.
Ze geeft 2 voorbeelden van mislukking te wijten aan een slechte analyse van de problemen en onnauwkeurige definitie van de impact. Het was dus onduidelijk waarom het precies ging en dan wordt het moeilijk om aan het einde vast te stellen of en wat er verbeterd is.
De ‘Theory of Change’ zegt: Leren wat er voor nodig is om het doel te bereiken. Dus alles begint bij de definitie van het doel en dan terug redeneren om te weten wat de opbrengst moet zijn en om welke deliverables het gaat en wanneer? Daarvoor moet je vooral vragen stellen aan het management, zodat helder wordt wat de consequenties zijn en of dat te vertalen is naar cijfers en andere impactresultaten. De technologie is hierbij partner in crime, want deze helpt ons met meer en betere data te verzamelen en daardoor een beter begrip van het probleem te krijgen.
Jane geeft een mooi overzicht van de acties, die nodig zijn om evaluatie te verbeteren. Ze heeft dit herhaaldelijk opgeschreven en gebruikt voorbeelden, die mogelijk aanspreken. Meer is te vinden op haar site.
Nieuwe technologieën en leren
Nieuwe technologieën domineren het congres niet, maar trekken wel de aandacht. Hoe dat eruit ziet probeer ik te peilen door een paar veelbelovende presentaties te volgen.
De eerste ging over didactiek voor augmented reality met de Microsoft hololens als voorbeeld. (Didactics for Augmented Reality with the Microsoft Hololens as example: Michael Zawrel). De boodschap was dat de jeugd moet worden voorbereid op een andere toekomst en de aanname is dat media, zoals de hololens, daar een belangrijke rol bij spelen. Er worden wat voorbeelden getoond via video, zoals het trainen van medewerkers onder moeilijke en gevaarlijke omstandigheden; driedimensionale presentaties die medische diagnose ondersteunen; het eerste driedimensionale curriculum voor menselijke anatomie; een training jet-engines van Japan Airlines, gemaakt met Holographic driedimensionale modellen. De conclusie is dat je alles beter en makkelijker kunt leren met behulp van deze media. Ondanks de titel van de presentatie geen woord over didactiek of andere onderwijskundige onderwerpen.
De volgende presentatie ging over use-cases en de beperkingen van leren met de hololens.
(Learning with Hololens: technologies, use cases and limitations: Lars Roith & Jan Reinhardt)
Bij de experimenten met middelbare scholieren, valt de onderzoekers op dat leerlingen enthousiast reageren, van geen ophouden weten en het fascinerend is om te zien hoe ze met dit soort technologie omgaan. Het klinkt allemaal een beetje stoffig, want onderzoekers willen toch meer weten dan de mate van enthousiasme. De rest van het verhaal gaat over de voor- en nadelen van de hololens met de conclusie dat dit door de goede grafische weergave het betere instrument is voor VR in onderwijs. Zeker voor de omgang met virtuele objecten, het interacteren met andere deelnemers als avatars en het gebruik in combinatie met echte objecten, zoals bijvoorbeeld een piano.
Er zijn natuurlijk wat technische drempels, de bemensing van de technologie is ook een issue en de hololens is niet geschikt voor tekst of input van veel data. Bovendien blijkt dat veel gebruikers snel moe worden. Het instrument is zeker voor verbetering vatbaar, maar dat geldt ook voor de toch wat magere onderwijskundige onderbouwing van het onderzoek, want er is nauwelijks een didactisch concept te herkennen.
De laatste techniek-presentatie gaat over 3D printing. (Digital education with 3D printing. Daniel Kerlin van Fabmaker). Doel is de ontwikkeling van een educatief concept voor het leren gebruiken van het 3D printen. 3D heeft een grote toekomst en dat wordt aangetoond door een paar gebruiksvoorbeelden: 1. Prothese, knieën en heupen (medisch); 2. bruggenbouw, een 12 meter lange brug in Engeland gemaakt van geprint beton; 3. De uit 1 stuk bestaande voorvleugel van een race auto (racing & mobility). Je kunt ook chocolade en nudels printen. Voor het onderwijs is de vraag welke vaardigheden nodig zijn om een 3D operator te kunnen worden? De ontwikkelaars gebruiken een zelf ontwikkeld didactisch model (Fabucation) dat het ontwikkelproces van voor naar achter ondersteund en gekoppeld is aan een samenwerkingsproject. Dit proces wordt gefaciliteerd door e-learning met tutorials, materialen en social network functionaliteiten.
Conclusie: De euforie over de komst van nieuwe technologieën met ongekende mogelijkheden voor verbetering van het onderwijs is onterecht. De technologie is er niet klaar voor en het onderwijs al helemaal niet. Logischerwijs ligt het accent op de technologie, maar dat bleek bij online al fnuikend voor de ontwikkeling en met de komst van die nieuwe veelbelovende technologieën lijkt het dezelfde kant op te gaan. We weten beter, dus zouden we het ook beter moeten doen.