e-Learning niets bijzonders meer
Het mooie voorjaarsweer lokte mij naar de kust. Even geen PC onder handbereik, even de gedachten bij iets anders. Tenminste, dat was de bedoeling. Aanvankelijk leek dat ook aardig te lukken. De trein naar Zandvoort was afgeladen, maar gelukkig zag ik geen bekenden, laat staan e-learning-collega’s. Aan de andere kant van het gangpad zaten twee dames op leeftijd. Dametjes eigenlijk. Ze droegen nog net geen geitenharen sokken, maar allebei wel zo’n alternatieve wollen poncho die populair is in bepaalde kringen. De éne een blauwe, dan andere een bruine.
Hun gesprekken gingen over hun beider haar, licht blond en wat donkerder. Zo te zien was de poncho uitgekozen bij hun haar. Het lichtblond stak mooi af tegen het felle blauw; het donkerblond kleurde statig bij de bruine poncho. Of zouden ze de kleur haar bij de poncho hebben gekozen? Gegeven hun leeftijd moest het haar wel geverfd zijn. Dat bleek ook wel, want al snel gingen de gesprekken over typen en merken kleurspoeling. De bruine poncho was een zelf-verver, de blauwe had daar een mannetje voor. Een bijzonder mannetje, want hij had zelfgemaakte producten, met vitaminen en mineralen. Haar haar was nog nooit zo mooi en vol geweest.
Halverwege de reis ging het gesprek over op de (klein-)kinderen van de bruine poncho. Als laatste de schoonzoon, die aanvankelijk zijn draai niet had kunnen vinden, maar nu een bloeiende onderneming heeft, met drie man/vrouw personeel en een batterij freelancers. ‘Wat hij doet’, wilde de blauwe poncho weten. ‘Hij maakt lessen voor het onderwijs’, legde de bruine poncho uit. ‘Of hij uitgever is?’, vroeg de blauwe. ‘Nee, hij werkt voor uitgevers’, antwoordde de bruine, waarna ze vertelde dat haar schoonzoon geen boeken maakt, maar dvd’s. Dat vond de blauwe niet zo bijzonder. ‘Hij levert de boeken op dvd aan bij de uitgever’, concludeerde zij. ‘Nee’, zei de bruine, ‘het zijn lessen op dvd. Niet alleen teksten en plaatjes, maar bijvoorbeeld ook filmpjes’. De vragende blik verdween terstond van het gezicht van de blauwe poncho. ‘O, e-learning’, concludeerde zij. Ze zei er nog net niet bij: ‘Had dat dan eerder gezegd’.
Ik was verbijsterd. Natuurlijk had ik gemerkt dat ik steeds minder vaak hoef uit te leggen wat ik bedoel, als ik zeg dat ik me bezighoud met e-learning. Maar generaliserend ligt er een grens zo halverwege de 50, rond de 60. Daar houdt het absoluut op. Als nou de bruine poncho aan de blauwe had verteld dat het om e-learning ging, dan had ik dat gesnapt. Haar schoonzoon werkt per slot van rekening in die wereld. Maar de blauwe poncho trok haar conclusie alsof het om de normaalste zaak van de wereld gaat.
Het mooie weer in Zandvoort kon niet verhinderen dat ik toch nog een groot deel van de middag zat na te denken over e-learning. Hoe lang bestaat de term. Begin deze eeuw spraken we nog over teleleren, afstandsleren, of online leren. Het waren termen die nog enigszins te begrijpen waren, waaruit nog wel viel af te leiden waarover het ging. e-Learning had mijn werk iets mystieks gegeven en iets moderns en dynamisch. Het paste in een rijtje als e-business, e-government, e-banking, om er maar een paar te noemen. Maar wat blijft er van die mystiek over, nu bruine en blauwe poncho’s het begrip zonder blikken of blozen in de mond nemen. Moeten we niet uitkijken naar een nieuwe term? Vanwege de mystiek en romantiek, maar voor sommigen misschien ook uit angst dat klanten niet meer de hoge aanschafprijzen en dure consultancy-uren willen betalen? e-Learning populariseert en democratiseert. Het is blijkbaar bekend bij en toegankelijk voor brede lagen van de bevolking. Niet zo vreemd, want het ligt bij de HEMA ook al gewoon in de schappen (waar het wel weer online leren heet).
Harm Weistra is zelfstandig adviseur en lid van de redactie van e-learning.nl
E-mail: weistra@e-learning.nl