Zal AI het onderwijs niet fundamenteel veranderen?
“This technology will revolutionize education“. Deze kreet hebben we in de loop der jaren veelvuldig voorbij zien komen. In de praktijk blijkt dat nieuwe technologie het onderwijs nog nooit heeft veranderd. Lisa Nielsen meent dat dit ook met AI niet het geval zal zijn. Toch is deze technologie anders dan, bijvoorbeeld, de tablet.
Nielsen schrijft dat technologie op zichzelf geen transformatie teweegbrengt in het onderwijs.
Nielsen vergelijkt AI met eerdere technologische beloftes zoals flipped classrooms, interactieve whiteboards, tablets en MOOCs. Zij wijst erop dat zelfs ingrijpende innovaties zoals gratis toegang tot wereldwijde kennis via internet of gepersonaliseerd leren niet hebben geleid tot structurele verandering in het (Amerikaanse) publieke onderwijs. De kern van haar argument is dat het onderwijssysteem is ontworpen om weerstand te bieden tegen betekenisvolle verandering.
Het probleem ligt volgens Nielsen niet in een gebrek aan innovatie, maar in de structuur van het publieke onderwijs. Dit systeem wordt beheerst door toetsdruk, focus op regelgevingsfocus, vakbondscontracten en diepgewortelde culturele normen. Het systeem volgt het geld en prioriteert volgens haar het ontwikkelen van een volgzame beroepsbevolking.
Nielsen illustreert dit met voorbeelden uit andere landen. In Israël ontvangen progressieve scholen zoals Democratische, Montessori en Waldorf-scholen publieke financiering per lerende. In Nederland garandeert de grondwet onderwijsvrijheid, waardoor iedereen een onderwijsinstelling kan oprichten volgens een specifieke filosofie en gelijke overheidsfinanciering kan ontvangen. In de Verenigde Staten blijven dergelijke benaderingen meestal beperkt tot privéscholen voor welgestelde families.
Publieke onderwijsinstellingen zitten volgens haar vast aan uniformiteit en toetsresultaten die voornamelijk sociaaleconomische status, Engelse taalvaardigheid en labels voor beperkingen weerspiegelen. Deze gegevens vormen een slechte maatstaf voor factoren die daadwerkelijk binnen de invloedssfeer van onderwijsinstellingen liggen.
Toen AI opkwam, reageerden veel onderwijsinstellingen door de technologie te verbieden en lerenden te verplichten uitsluitend pen en papier te gebruiken. Nielsen merkt op dat deze reactie voorbijgaat aan het feit dat niet alle lerenden gedijen met traditionele methoden en dat technologie voor velen een noodzakelijk hulpmiddel kan zijn.
Nielsen concludeert dat echte onderwijsvernieuwing niet voortkomt uit technologie, maar uit het omarmen van drie elementen:
- leiderschap dat moedig genoeg is om de status quo uit te dagen,
- beleid dat innovatie in openbare onderwijsinstellingen financiert en beschermt in plaats van alleen privéscholen,
- en een cultuur die autonomie van lerenden, relevantie en zingeving begrijpt en bevordert.
Volgens Nielsen worden openbare scholen niet in staat gesteld om methoden te implementeren die momenteel alleen beschikbaar zijn voor bevoorrechte groepen, er geen echte verandering zal plaatsvinden. De ‘onderwijsrevolutie’ komt volgens haar niet van slimmere machines, maar van slimmere mensen – leiders die beleid durven te veranderen en een cultuur creëren die innovatie voor iedereen mogelijk maakt.
Mijn opmerkingen
Lisa Nielsen wijst terecht op een aantal belangrijke factoren die er toe bijdragen dat onderwijs verandert. Haar voorbeeld van Nederland laat zien dat regelgeving op zich ook niet voldoende is voor een innovatief onderwijsklimaat.
In mijn presentaties over trends rond digitale technologie en leren, opleiden en onderwijs stel ik -net als Nielsen beweert- dat technologie op zichzelf niet leidt tot veranderingen van het onderwijs. Diverse factoren maken dat leren, opleiden en onderwijs veranderen en zorgen ook voor trends op dit terrein. Zie: Trends op het gebied van leren met behulp van digitale technologie beschrijven.
Overigens durf ik de stelling aan dat de manier waarop we leren in het verleden sterker is veranderd, mede dankzij digitale technologie, dan de manier waarop we doceren.
De ontwikkeling waar we nu mee te maken hebben, is echter niet alleen een technologische ontwikkeling. ‘AI’ is een systeemtechnologie, toegankelijk voor docenten en lerenden (een LMS moet bijvoorbeeld door een organisatie beschikbaar worden gesteld) en alomtegenwoordig. AI-toepassingen faciliteren, katalyseren en versterken:
- de economische factoren ‘efficiencyvergroting’ en ‘automatisering van routinematige taken’;
- het educatieve paradigma van gepersonaliseerd, zelfs persoonlijk, onderwijs;
- de technologische doorontwikkeling van AI-toepassingen die maakt dat we ‘AI’ voor steeds meer cognitieve taken kunnen gebruiken wat het onderwijs dwingt om te kijken naar andere manieren van beoordelen, omdat bestaande manieren van beoordelen minder valide worden;
- de maatschappelijke ontwikkeling van individualisering;
- de maatschappelijke ontwikkeling dat deze technologie op grote schaal wordt toegepast, binnen alle sectoren en facetten van onze maatschappij, en een langdurige en fundamentele invloed zal hebben;
- de verwachtingen van lerenden (bijvoorbeeld feedback 24/7 mogelijk).
Verder hebben we te maken met:
- wet- en regelgeving die ruimte biedt aan het gebruik van AI-technologie;
- onderzoek dat de kracht van AI bij doordacht gebruik onderstreept (terwijl ondoordacht gebruik kan leiden tot didactische drama’s);
Strategie, leiderschap en cultuurverandering zijn dan inderdaad van belang om ervoor te zorgen deze systeemtechnologie daadwerkelijk leidt tot krachtige en constructieve innovaties op het gebied van leren, opleiden en onderwijs.
Mijn bronnen over (generatieve) artificiële intelligentie
Deze pagina bevat al mijn bijdragen over (generatieve) artificiële intelligentie, zoals ChatGPT.
The post
Zal AI het onderwijs niet fundamenteel veranderen? first appeared on
WilfredRubens.com over leren en ICT.
Lees het hele
artikel