Gepersonaliseerd leren of persoonlijk leren?
Adaptieve leertechnologie kan bijdragen aan gepersonaliseerd leren. Dat is echter nog niet hetzelfde als persoonlijk leren.
A man riding an arrow succeeds in adapting to a challenge and changes to overcome an obstacle
Will Richardson heeft een kritische blogpost geschreven over zogenaamde adaptieve leertechnologie. Software, data en oefeningen leiden de lerende door de leerstof heen. Het pad wordt bepaald door de leerprestaties van de lerende en de ingebouwde condities in de leerprogramma’s.
Als dit er echter toe zal leiden dat iedereen uiteindelijk hetzelfde hoge cijfer krijgt, dan zou hiermee de bijl aan de wortel van het “academisch-bureaucratische complex” (sic) worden gelegd, suggereert Richardson. Het zou niet in het belang van de gevestigde orde zijn als alle lerenden bovengemiddeld scoren.
Als “gepersonaliseerde conformiteit” leidt tot gelijkheid van resultaten, dan zal dit teniet gedaan worden door instanties die de onderwijsstandaarden bepalen. En als het niet lukt om gelijkheid van gestandaardiseerde resultaten te realiseren, dan zal adaptieve leertechnologie worden beschouwd als een mislukking.
Richardson pleit voor persoonlijk leren. Voor een curriculum dat inspeelt op individuele leerbehoefte en verlangens
maintaining the healthy diversity of learning and exploration that societies require to evolve.
De lerende is daarbij eigenaar over het eigen leren.
Ik moest hierbij denken aan de vergelijking die Stephen Downes tijdens de Online Educa Berlijn 2014 maakt. Hij vergeleek gepersonaliseerd leren met ‘gekarameliseerd’, en persoonlijk leren met ‘karamel’. In een bijdrage aan de EMMA Nieuwsbrief gebruikt hij de metafoor van het restaurant en de winkel. In een winkel kies jij de ingrediënten uit, en maak je zelf je maaltijd. In een restaurant kun je uit verschillende gerechten kiezen, maar bepaalt de kok welke ingrediënten worden gebruikt en welke gerechten worden geserveerd (ok, soms kun je vragen of de saus van schelpdieren vervangen kan worden).
Ik vraag me overigens serieus af of het de bedoeling is van adaptieve leerprogramma’s om alle lerenden uiteindelijk op hetzelfde niveau te krijgen (de ene lerende sneller dan de ander), met gelijkheid in leerresultaten als gevolg. Als het goed is kun je met deze leerprogramma’s juist aansluiten op de zone van naaste ontwikkeling van individuele lerende. Ik heb echter al eerder beschreven dat dit complex is en dat daarbij volgens mij vaak geen sprake is van ‘deliberate practice’, maar van gewoon oefenen.
Maar inderdaad: bij adaptieve leertechnologie is de lerende niet ‘in control’. Het programma bepaalt op basis van het gedrag van de lerenden, en de ingebouwde condities, wat de lerende leert. Deze programma’s maken het onderwijs inderdaad meer gepersonaliseerd, maar niet meer ’persoonlijk’. Om onderwijs meer persoonlijk te maken, is meer nodig dan de inzet van adaptieve leertechnologie.
Lees het hele
artikel