Bloggers

De auteurs hanteren een gestructureerde aanpak waarbij toepassingen zoals ChatGPT worden gebruikt als een extra feedback-instrument naast docenten en medelerenden.

De docenten werken in hun schrijfonderwijs volgens het workshopmodel, waarbij het accent ligt op proces en ontdekking. Daarbij staat eigenaarschap van de lerende en authenticiteit van de ‘stem’ centraal. AI-toepassingen worden niet gezien als vervanging van menselijke feedback, maar als aanvulling die inzichten kan bieden die wel of niet toepasbaar zijn.

Hun methodiek bestaat uit vier regels:

• Regel één verplicht lerenden eerst zelfstandig te schrijven voordat ze ‘AI’ inschakelen. Dit zorgt ervoor dat ze verbinding maken met hun tekst en weten waarop ze feedback willen.
• Regel twee vereist dat lerenden eerst zelf worstelen met problemen voordat ze ‘AI’ raadplegen.
• Regel drie betreft het formuleren van gerichte vragen aan de AI-toepassing.
• Regel vier benadrukt dat lerenden kritisch moeten zijn op resultaten van de AI-toepassing.

Een praktijkvoorbeeld laat zien hoe een lerende een AI-toepassing gebruikte voor feedback op de afsluiting van haar gedicht. Na het doorlopen van AI-suggesties kozen zij en haar docenten de beste woorden en zinsdelen uit. De lerende reflecteerde later dat ze AI gebruikt voor inspiratie, niet om opdrachten te laten uitvoeren. Het kopiëren van AI-output voelt volgens haar te “robotachtig” aan, en niet organisch.

Een andere lerende ontdekte dankzij AI-feedback nieuwe verbanden in haar analyse van Macbeth. ChatGPT wees haar op de symboliek van het gebruik van bepaalde beelden in de heksensscènes. Daardoor werd haar eigen analyse versterkt. Dit illustreert volgens de auteurs hoe AI kan fungeren katalysator van meer verdiepend leren (uiteraard is dit afhankelijk van wat de lerende met deze feedback doet).

Niet alle lerenden omarmen ‘AI’ even enthousiast, zoals blijkt uit deze bijdrage. Een derde lerende geeft aan dat schrijven voor haar voortkomt uit passie en interesse, en dat ‘AI’ deze elementen mist. Ze erkent dat AI nuttig kan zijn voor kleine zaken zoals het vinden van het juiste woord. Zij kan zich echter prima redden zonder AI. Beide reacties – enthousiasme en scepsis – zijn volgens de docenten acceptabel in hun onderwijs.

Magliozzi en Peterson pleiten ervoor om AI-toepassingen te beschouwen als ondersteuning, in plaats van ‘afkorting’ (shortcut). Daardoor kunnen lerenden en docenten technologie gebruiken om leren te verdiepen. Lerenden moeten AI-output altijd kritisch beoordelen en verbeteren. Docenten moeten weerstand bieden aan het gebruik van AI voor kant-en-klaar beoordelen. Als lerenden leren dat alleen beoordeling door een robot belangrijk is, leren ze dat hun publiek er niet toe doet. Een cyclus van AI-geschreven essays en AI-beoordeling is geen goed onderwijs.

Docenten moeten volgens de auteurs, net als lerenden, eerst zelf met werk van lerenden werken voordat ze AI gebruiken voor feedback. Magliozzi en Peterson sluiten hun bijdrage af met de volgende constatering:

Meaningful integration of AI into our classrooms challenges us to prioritize critical thinking and creativity over mere convenience. It fosters a generation of thoughtful and innovative learners, learners who will go beyond the basics when they find the balance between technology and humanity.

Mijn opmerkingen