Bloggers

Van Wilfred Rubens (redactie) | 14-01-2015 | | (0) reacties

Casus van Design39Campus: integratie onderwijsconcept en leeromgeving

Design39Campus is een nieuwe, innovatieve, school voor zogenaamd K-12 onderwijs. Schoolleider Sonya Wrisley beschrijft het onderwijsontwerp van deze school. Daarbij vallen een duidelijke visie op, naast integrale aandacht voor leertechnologie en de fysieke leeromgeving.

Foto: “Info Hub” by Lumcarol – Own work. Licensed under CC BY-SA 3.0 via Wikimedia Commons – http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Info_Hub.JPG#mediaviewer/File:Info_Hub.JPG

Wrisley heeft van haar schoolbestuur de gelegenheid gekregen om een nieuwe school te bouwen. Samen met een aantal gelijkgestemde docenten heeft zij een jaar lang gewerkt aan onderzoek en conceptontwikkeling. Het resultaat is Design39Campus. Deze school kenmerkt zich door een aantal aspecten.

• Er is geen sprake van een jaarklassensysteem. Leerlingen werken in clusters (“pods”). Hierin zitten leerlingen dien normaliter in drie aaneengesloten jaarklassen zitten.
• Er is veel aandacht voor het ontwikkelen van zogenaamde “21st Century Skills” (een vreemde term voor zaken als samenwerken, creativiteit en kritisch denken).
• Vakken komen geïntegreerd binnen projecten plaats. Hierdoor leggen lerenden beter verbanden tussen vakken.
• Er is sprake van leren in eigen tempo en gepersonaliseerd leren. Dit wordt niet echt nader uitgewerkt, behalve dat men wil inspelen op individuele talenten en interesses.
• De dagen hebben een vaste structuur. ’s Morgens besteedt men aandacht aan geïntegreerde leertijd (projecten en instructies in kleine groepen). ’s Middags werkt men in projecten van 3-12 weken. Lerenden werken individueel, of in groepjes aan een project waarbij zaken als programmeren, ontwerpen, video’s produceren of theater aan de orde komen. ’s Middags besteden oudere leerlingen ook specifieke aandacht aan wiskunde. Verder verkennen leerlingen in de namiddag verschillende onderwerpen, op basis van eigen interesses en talenten. Deze verkenningen kunnen tot nieuwe projecten leiden.
• Docenten worden Learning Experience Designers of LEDs genoemd. Zij werken vaak met 150-180 leerlingen tegelijkertijd. Dat impliceert m.i. dat lerenden heel goed zelfgestuurd moeten kunnen leren.
• De inrichting van het gebouw volgt het onderwijsconcept. Zo zijn er ateliers, een gallerei en The Loft: a large space designed for students to gather to talk, read, collaborate and enjoy time together.

  Er zijn ook gewone klaslokalen.

• Het technlogisch platform bestaat uit het oorspronkelijk Noorse ItsLearning (waarmee o.a. gemonitord wordt of lerenden voldoen aan de Core State Standards). Volgens de auteur biedt ItsLearning ook de mogelijkheid om een “adaptable path of individualized learning” te faciliteren. LEDS gebruiken de informatie uit het systeem ook voor aanpassing van het onderwijs. Een tweede element van het technologisch platform is het bring your own device-programma. Voor leerlingen die geen eigen mobiel apparaat hebben, zijn er devices van de school. Schoolleider Sonya Wrisley besteedt geen aandacht aan de uitdagingen van BYOD. Docenten gebruiken tenslotte ook blogs.

Design39Campus draait nog geen jaar. Wrisley bijdrage is waarschijnlijk daarom louter ‘rozengeur en manenschijn’. Ik ben vooral benieuwd naar ervaringen op de langere termijn. Kunnen LEDs voldoende aandacht geven aan zo’n grote groep lerenden? Kunnen de lerenden de grote mate van vrijheid aan? Voldoet men met deze manier van werken aan landelijke standaarden? Ontwikkelen lerenden op deze manier voldoende basisvaardigheden (niet alleen wiskunde, maar ook taal)? Is het technisch platform wel in staat om dit didactisch concept voldoende te faciliteren? Welke uitdagingen ervaart men rond BYOD?

De integratie van visie en de ontwikkeling van een fysieke en digitale leeromgeving vind ik in elk geval positief.