OEB2016 - De App als nieuwe klaslokaal?
Als online onderwijs even goed is of zelfs beter dan contactonderwijs, wat is dan de waarde van een MOOC en hoe gaan instellingen daarmee om? En, wat is de waarde voor de gebruiker, want daar is het toch om te doen?
Het panel
Diana Laurillard
Professor of Learning met digital technologieen bij het Londense Kennislab, University College London, Institute of Education.
Stephen Downes
Het meest bekend door zijn nieuwsbrief OLDaily en doordat hij samen met George Siemens het Massive Open Online Course (MOOC) concept bekendheid heeft gegeven.
Nina Huntemann
Directeur ‘academics and research’ bij edX. Ze probeert het edX consortium van universiteiten te motiveren samen pedagosche expertise op te bouwen en onderzoek te doen.
Konstantin Scheller
Policy Officer bij de Europese Commissie voor Innovatie van Onderwijs en Cultuur (DG EAC) met speciale aandacht voor digitale transformative.
Heb je internet, dan heb je toegang tot heel veel informatie en allerlei gratis cursussen van vaak goede kwaliteit, zeker als die door erkende en meestal gerenommeerde instellingen zijn gemaakt. Zo kun je dus als ‘lonely rider’ voor een belangrijk deel zelf bepalen wanneer je wat gaat leren en hoe je dat gebruikt in je werk of anderszins. Je hebt geen last van drempels als toelatingseisen, cursusgeld, verplichte bijeenkomsten, lokaal lab-werk, enzovoort. Het gaat zelfs zover dat je op deze manier studiepunten kunt verzamelen, die je mogelijk binnenkort kunt verzilveren. De vraag is dus waar gaat dit heen en wie betaalt het? Of: is de app het nieuwe klaslokaal?
Stephen Downes: online leren biedt de mogelijkheid om onder alle omstandigheden te leren, maar was dat ook de bedoeling? Instellingen willen of kunnen de kosten niet verlagen en we staan dus op een kruispunt. Doorgaan met open online is financieel niet haalbaar, dus is er behoefte aan een ander model. Als universiteiten serieus een rol willen blijven spelen, moeten ze met een haalbaar model komen en een nieuwe kijk op ‘rendement’, dat niet alleen bestaat uit geld. Dat valt niet mee als je geen concessies wilt doen aan de kwaliteit. Op dit moment hangt kwaliteit samen met een arbeidsintensieve ontwikkeling. Misschien moeten we meer in de vorm van diensten gaan denken.
Nina Huntemann: Er komen steeds meer tools beschikbaar in open edX, die met name door de open resource community worden ontwikkeld voor algemeen gebruik. Een gevolg is dat de techniek meer invloed krijgt op het cursusontwerp en dat is een lastige, zeker in combinatie met zoiets als kwaliteit.
Dit vereist dat onderzoek en lespraktijk beter op elkaar aansluiten en dat is nog niet het geval. Eén ding is zeker en dat is ‘MOOCs for credit’. Tot nu toe was dat een uitzondering, maar er duiken allerlei vormen op, zoals de optie bij MIT om micro-masters (kleine MOOCs) te doen, die meetellen als je later ingeschreven wordt. TU Delft heeft met een aantal andere universiteiten een construct uitgedokterd, waarbij ingeschreven studenten studiepunten krijgen voor MOOCs van die universiteiten. Het is dus nog even wachten op ‘open met credits’.
Konstantin Scheller: De EU schreeuwt om een open MOOC-beleid, omdat dit gezien wordt als mogelijkheid om de kloof tussen bestaande en gewenste kennis en vaardigheden aan te pakken.
Er is veel belangstelling en Europa doet het niet slecht op de MOOC ranglijst, 50% van de MOOCs zijn Europees, maar er is nog veel onduidelijkheid. Op dit moment betaalt de overheid, maar wat is de waarde van de MOOC als de vragen naar kwaliteit, naar studiepunten, naar erkenning en validatie nog niet zijn beantwoord? Nu ligt het oordeel vaak in de handen van de docent, die in toenemende mate MOOCs en andere online cursussen gebruikt. Problemen ontstaan dan bij de accreditatie.
MOOCs moeten gelinkt worden met het formele system van studiepunten en daarvoor is steun nodig om de juiste en kwalitatief goeie MOOCs te kiezen In Frankrijk is men er hard mee bezig via het ‘FUN’systeem. Deel daarvan is de vraag naar erkenning van ‘eerder verworven kennis en vaardigheden’. Een voorbode van wat er moet gaan komen om ‘open’ tot onderdeel van ons systeem te maken.
De discussie brandt los met Laurillard, die vindt dat open onderwijs en de eigen keuzes van de lerende als informeel gelden. Voor de rest gaat het om gestuurd en begeleid onderwijs, waarvoor de instelling rekenschap moet afleggen. Studenten worden goed voorbereid, maar wat betreft assessment, moet er nog het nodige gebeuren. We zijn daar nog niet zo goed in en de technologische veranderingen dwingen ons, maar bieden ons ook de mogelijkheid om dat zinvoller in te vullen.
MOOCs zijn niet slechts een poel van onrust en vragen, er zijn ook succesverhalen, zoals een deelnemer vertelt over de open armen waarmee MOOCs ontvangen worden in India. In sommige gevallen maken MOOCs 20% van het curriculum uit. Dit valt niet overal even goed, want van huis uit zijn ook de Indiase universiteiten elitair en niet makkelijk toegankelijk. Maar als de vraag naar onderwijs zo groot is als in India, is men gedwongen stappen te nemen. Belangrijke kwestie hierbij is of het establishment toestaat dat opleiding en toetsing gescheiden worden. De trend is om mensen op te leiden voor wat zij voor de job ‘moeten weten en kunnen’, maar dan zonder de ballast van ‘prettig om te weten’.
Alle panelleden gruwen bij het idee dat als we niet oppassen de commercie toe zal slaan. Het onderwijs moet zelf de wilskracht hebben om meer praktisch en servicegericht te gaan werken. Daarvoor moet het system opener worden. MOOCs en vergelijkbare initiatieven, spelen hierin een belangrijke rol. De kunst is om meer open te worden en te blijven en daarvoor moet het studiepuntensysteem en het assessment mee ontwikkelen als belangrijke steunpunten voor kwaliteit voor niet alleen de Europese lerenden.
Conclusie: Open online leren is een mechanisme dat de toegang tot leren en onderwijs enorm heeft verbeterd, maar het is nog niet genoeg. Om verder te komen moeten overheden, instellingen en de lerenden de moed hebben om meer dan voorheen de alledaagse praktijk in te lijven.