Columns

Een overzicht van columns geschreven door de redactie en medewerkers van aanbieders die zich hebben aangesloten bij e-Learning.nl.


Van Splintt | 30-03-2015 | Article Rating | (0) reacties

Virtuele verrassing

Virtuele verrassing

Het is november en warm in Florida. We hebben een vrije middag op het e-learning-congres, de jaarlijkse “opfrisser” voor de zichzelf serieus nemende J e-learning consultant.

In Downtown Disney op Market Street is een spelletjesgebouw met airconditioning. Na een middag verkoeling en pret met virtuele wildwaterbanen, 3D simulaties van Star Wars, gewone ouderwetse flipperkasten en mini basketbal stond ik op het punt terug te gaan naar het hotel. Bij de uitgang is het een gekrioel van jewelste. Kinderen, heel veel kinderen staan elkaar te verdringen bij computers.

 

Dan moet het wel over iets heel “vets” gaan. Met één of ander tekenprogramma kun je er iets maken. Okay, ik ook proberen…. Klikken, slepen, prutsen en ik had een “superstoere” achtbaan gemaakt, met lekker veel loopings en een heuse ‘jump’. Ik klik op ‘Ready’ en verwacht nu toch wel iets spectaculairs op mijn scherm, maar helaas. Enigszins teleurgesteld zoek ik tastend naar mijn buskaartje.

 

“Are you ready sir?” vraagt een medewerker met een duidelijk aangeleerde glimlach. Ready? Hoe ready? Wat ready? Niks ready! Maar ik zeg: “Yes?”, geen idee wat me boven het hoofd hangt. Hij geeft me een bakje zoals bij de douane en vraagt of ik mijn “things” uit mijn “pockets” wil halen. Enigszins aarzelend vermoed ik veiligheidsgedoe na 9-11 en werk zuchtend mee. De kinderen in de rij voor mij zijn in opperste staat van opwinding. Zeker blij dat ze naar huis mogen. Het is ook al half zes.

 

Dan is het mijn beurt de hoek om te gaan. Mijn bakje met “things” uit mijn “pockets” staat op een hokje van schouderhoogte. Het deurtje gaat open en ik mag erin. Ik neem plaats in een schommelend stoeltje, doe de gordels om en zet een 3D-bril op. Dan wordt me iets te laat duidelijk waarom de kinderen zo opgewonden zijn. Ik zie mijn eigen achtbaan en krijg enorme spijt van het “superstoere” ontwerp. Vijf minuten later sta ik een beetje bleker dan normaal weer naast mijn hokje en doe mijn “things” weer in de “pockets”. De aangeleerde glimlach groette me nog vriendelijk en had zichtbaar schik in mijn lot. Een tikkeltje misselijk van de virtuele verrassing vraag ik mij af of ik dit ooit ga vertellen. Beter van niet. 

Erik Huisman werkt als ‘manus totalis’ bij SplinttEmail: erik@splintt.nl


Hoe waardeert u deze bijdrage?




Reacties

Plaats hieronder uw reactie.

Naam (verplicht)

E-mail (verplicht)

Website

Meest gelezen columns

09-10

Retentie en AI

Door: Let’s Learn!