Open badges als koets zonder paarden?
Verleden week verscheen het SURF-paper (pdf) over een nationale aanpak van open badges in het onderwijs. SURF kiest hierin voornamelijk voor een formele benadering van open badges. Je kunt echter ook een heel andere benadering kiezen, die badges niet gelijkstelt aan mini-certificaten.
SURF positioneert open badges als digitale certificaten waarmee je aantoont over bepaalde kennis en vaardigheden te beschikken. Zij ontwikkelen een infrastructuur die Nederlandse onderwijsinstellingen in staat stellen ‘edubadges’ uit te geven. Deze edubadges maken kennis en vaardigheden transparant en moeten flexibel overstappen naar een andere onderwijsinstelling vergemakkelijken.
Edubadges maken daarmee ‘microcredentialing’ mogelijk. Het onderwijs wordt in kleinere eenheden dan nu opgeknipt. Deze eenheden worden dan afgerond in de vorm van een microcrediet in de vorm van een badge. Volgens SURF kun je hiermee ook extra-curriculaire prestaties waarderen.
SURF’s infrastructuur wil deze aanpak standaardiseren, zorgen voor veiligheid, betrouwbaarheid en efficiëntie. Zij benadrukken echter dat onderwijsinstellingen de vrijheid hebben om daarin eigen keuzes te maken. Persoonlijk vraag ik me af wat dit betekent. Kan een onderwijsinstelling beslissen om zelf badges uit te geven, maar geen vrijstellingen te verlenen op basis van badges die andere instellingen verlenen?
Sterk aan deze aanpak is de nationale aanpak waarin Nederland volgens SURF internationaal voorloopt. Tegelijkertijd loop je in tijden van globalisering daarmee ook letterlijk en figuurlijk tegen grenzen aan.
Open badges als waardevolle informatie
David Leaser van IBM kiest daarentegen voor een heel andere benadering. Hij meent zelfs dat de betekenis van open badges verloren gaat als je deze alleen gebruikt om kwalificaties zichtbaar te maken. Open badges zijn volgens hem niet hetzelfde als micro-certificaten. Leaser vindt deze benadering een voorbeeld van substitutie: we kijken naar innovatie door de lens van het verleden (denk aan de eerste auto die eruit zag als een koets zonder paarden).
Hij stelt dat open badges digitale representaties van informatie zijn. Badges zijn volgens hem middelen om mensen met mogelijkheden te verbinden. Het zijn uitingen van persoonlijke passies die door een bedrijf als IBM als belangrijk worden erkend.
Open Badges can — no, must – be leveraged to capture passions and interests, as well as achievements.
Daar komt bij dat open badges volgens Leaser informatie moeten bevatten over vaardigheden die buiten de traditionele manier van beoordelen vallen. Waarbij veel van deze vaardigheden ook echte ‘zakelijke’ waarde hebben. Daarnaast uit hij kritiek op initiatieven om badges sterk te standaardiseren en in aantal te beperken.
Because they are transparent and provide information about the activity, a person viewing a badge can instantly determine the value, unlike resumes which frequently contain falsehoods.
David Leaser adviseert om ‘credentials’ niet langer ‘badges’ te noemen. ‘Badges’ zijn een mechanisme om activiteiten te representeren en bruikbaar te maken. Hij pleit ook voor filtermogelijkheden voor badges en voor differentiatie.
By limiting Open Badges to a single use case (the representation of an assessed learning activity), we miss the tremendous value they can bring in improving the lives of the disenfranchised and disadvantaged. And we miss the opportunity to connect people to great careers and opportunities.
Mijn opmerkingen
Ik heb badges altijd beschouwd als representaties van afgeronde leereenheden, en als blijk van waardering voor de ontwikkeling van competenties die je binnen verschillende vakken/projecten ontwikkelt. Daarbij is het m.i. ook mogelijk om deze competenties buiten het onderwijs te ontwikkelen (ik denk bijvoorbeeld aan kunnen organiseren).
Open badges kunnen echter ook worden gebruikt om passies te waarderen. Ze zeggen dan iets over jou als persoon. En ze worden gewaardeerd door organisaties die een belangrijke maatschappelijke positie innemen. Dat is zeker belangrijk als je op zoek gaat naar werk.
Open badges hebben vrij weinig toegevoegde waarde als zij alleen worden gebruikt om het afronden van leereenheden te waarderen. De Open Universiteit heeft bijvoorbeeld ook al gecertificeerde programma’s van 1-3 EC.
Verder is het ook wel bizar dat een nationale aanpak noodzakelijk is om flexibel overstappen naar een andere onderwijsinstelling mogelijk te maken. Een certificaat van universiteit A zou toch automatisch gewaardeerd moeten worden door universiteit B? Of vertrouwen we ons eigen kwaliteitszorgsysteem niet?
Lees het hele
artikel